Demokrasi Memberikan Hak kepada Manusia, Termasuk Non-Muslim, untuk Mentakrif dan Menentukan Fahaman Akidah dan Mazhab Yang Mesti Kita Anut!
Kenyataan Media
Demokrasi Memberikan Hak kepada Manusia, Termasuk Non-Muslim, untuk Mentakrif dan Menentukan Fahaman Akidah dan Mazhab Yang Mesti Kita Anut!
Penggubalan Rang Undang-Undang (RUU) Mufti (Wilayah Persekutuan) 2024 telah menimbulkan perdebatan hangat di Malaysia. Setelah diluluskan Bacaan kali pertama pada Julai lepas, RUU berkenaan kini sedang dalam proses untuk Bacaan kali kedua dan ketiga sebelum diluluskan sepenuhnya oleh kedua-dua dewan Parlimen. Tidak dapat dinafikan yang penggubalan RUU ini adalah rentetan dari percakaran dan perdebatan mengenai isu-isu yang terkait dengan Ilmu Kalam yang semakin menjadi-jadi sejak kebelakangan ini. Amat menyedihkan di saat Palestin sedang dibantai oleh Yahudi (La’natuLlah alaihim), pihak berkuasa agama, dan sebahagian kelompok tertentu di Malaysia sedang sibuk berbalah mengenai Ilmu Kalam, dan kini undang-undang mengenainya sedang dalam proses kelulusan!
RUU Mufti (Wilayah Persekutuan) 2024 menjadi isu penting apabila terma “Ahlu Sunnah Wal Jamaah” diberikan definisi secara perundangan, dan disempitkan maknanya kepada golongan yang dari segi akidah, mengikut pegangan yang bersumber daripada aliran al-Asyairah dan al-Maturidiyah; dari segi syariah, yang mengikut Mazhab Syafie atau dalam keadaan tertentu mengikut mana-mana satu Mazhab Hanafi, Maliki atau Hanbali atau ijtihad hukum yang telah diputuskan oleh Jawatankuasa Fatwa; dan dari segi tasawuf, yang mengikut pegangan yang dibawa oleh Imam Junaid al-Baghdadi dan Imam al-Ghazali (Seksyen 3). Peruntukan ini memberi kesan yang siapa sahaja mempunyai pandangan yang berbeza, boleh disifatkan sebagai terkeluar daripada “Ahlu Sunnah Wal Jamaah” atau dengan kata lain sesat!
Penyempitan makna “Ahlu Sunnah Wal Jamaah” melalui pemaksaan undang-undang ini merupakan suatu yang sangat membahayakan penyatuan umat Islam. Pihak berkuasa agama yang cuba membuat undang-undang ini nampaknya tidak mahu mengambil iktibar daripada perpecahan umat Islam di masa lalu dalam masalah Ilmu Kalam, dan juga tidak mengambil iktibar dari tindakan kontroversi Khalifah Al-Makmun yang memenjara dan menyeksa Imam Ahmad akibat keengganan Imam Ahmad mengikuti fahaman akidah dari aliran tertentu yang dipaksakan oleh sang Khalifah ke atas rakyatnya. Pemaksaan seperti ini hanya akan menambah “kediktatoran” seseorang penguasa ke atas rakyatnya dalam bidang agama.
Tampak jelas bahawa agenda RUU ini adalah untuk mengekang apa jua pendapat selain yang dipegang oleh mereka yang berkuasa. Dengan mengkodifikasi hal ini, pemegang kuasa bukan sahaja memaksa rakyat untuk berpegang kepada fahaman akidah dan mazhab tertentu, tetapi secara tak langsung mengancam untuk “menghukum” siapa sahaja yang tidak sealiran dengan mereka! Dalam masa yang sama RUU tersebut memberikan kekebalan kepada Mufti, Timbalan Mufti, Perunding Akidah dan semua Jawatankuasa yang ada, daripada sebarang tindakan guaman (Seksyen 32) dalam menjalankan tugasan mereka di bawah skop RUU. Apakah mereka ingin meletakkan diri mereka sebagai golongan elit yang terlepas daripada undang-undang apabila melakukan kesalahan? Pengecualian ini nampaknya menyalahi prinsip ketelusan dan akauntabiliti, sebagaimana hadis Nabi (saw) yang memperingatkan kita tentang ketidaksamarataan hukum antara orang bawahan dan orang atasan.
Terdapat peruntukan yang terdedah kepada penggunaan sewenang-wenangnya oleh pihak berkuasa agama, antaranya ialah mengenai fatwa. Walaupun terdapat tatacara pengeluaran fatwa (Seksyen 10), namun sekiranya Jawatankuasa Fatwa ingin mengeluarkan sesuatu fatwa ke atas sesebuah gerakan / individu sebagai menyalahi “Ahlu Sunnah Wal Jamaah” atau sesat, tidak ada peruntukan mengenai proses Tabayyun terhadap pihak yang terbabit. Kewenangan sepihak dalam mendefinisi dan menentukan fahaman akidah, tanpa mendengar daripada pihak-pihak yang terbabit, akan membawa kepada ketidakadilan dan menyalahi proses yang sewajarnya.
Proses pengeluaran fatwa berkenaan hukum syarak juga disempitkan dengan peruntukan untuk mengikuti mazhab Syafie sahaja (Seksyen 16), kecuali jika berlawanan dengan kepentingan awam, barulah boleh merujuk kepada mazhab-mazhab yang lain. Padahal sesuatu fatwa atau hukum syarak itu hendaklah diambil berdasarkan kekuatan dalil, bukannya berdasarkan mazhab tertentu. Para Imam mazhab sendiri berpesan untuk kita berpegang kepada pendapat yang paling kuat. Apakah perkara asas seperti ini pun tidak diketahui oleh para pembuat RUU tersebut? Kenapa mereka ingin mempersempitkan agama ini apabila Allah (swt) sendiri telah meluaskannya?
Implikasi yang lebih penting ialah bahana demokrasi itu sendiri, sebuah sistem yang membenarkan manusia – tanpa mengira kepercayaan atau agama – untuk menentukan apakah fahaman akidah dan mazhab yang kita perlu anut!! Melalui sistem ini, ahli parlimen, termasuk non-Muslim, diberi kuasa sepenuhnya, untuk menentu dan menetapkan aliran akidah umat Islam. Inilah kesalahan asas sistem demokrasi dalam pandangan Islam, yang meletakkan kedaulatan di tangan manusia – membenarkan manusia menggubal undang-undang, biar pun dalam hal akidah dan syariat. Di bawah sistem demokrasi, ahli parlimen, tanpa mengira agama, ilmu agama, yang jahil, malah yang ateis sekali pun, mempunyai kuasa dan hak mengundi yang sama, sekali gus kuasa dan hak dalam mencorak akidah dan amalan agama setiap Muslim!!
Hizbut Tahrir / Malaysia dengan ini ingin menegaskan bahawa negara tidak boleh memaksa aliran akidah atau mazhab tertentu kepada rakyat. Ini kerana, persoalan fahaman akidah atau mazhab seharusnya dipegang oleh setiap Muslim berdasarkan kekuatan dalil. Mengkodifikasi isu akidah dan mazhab bermakna telah menyempitkan ajaran Islam itu sendiri. Selain itu, Hizbut Tahrir ingin menegaskan bahawa penyebutan akidah yang dinisbahkan kepada Imam-imam tertentu dengan sebutan seperti “al-Aqidah al-Asya’irah”, “al-Aqidah al-Maturidiyyah”, “al-Akidah as-Salafiyyah”, “al-Aqidah ath-Thahawiyah”, “al-Aqidah al-Wasithiyyah” dan sebagainya, semuanya adalah laisa daqiiqan (tidak tepat), dan tidak kena pada tempatnya, serta menimbulkan kekeliruan dan perpecahan dalam kalangan umat Islam. Ini kerana, kedudukan mazhab-mazhab terhadap masalah-masalah yang berkaitan dengan pembahasan yang bersifat akidah atau keyakinan (aqadiyyah), itu bukan-lah akidah. Tetapi (yang dikatakan) akidah itu hanyalah “al-Aqidah al-Islamiyah”, yang ditetapkan di dalam syarak dengan dalil-dalil qath’ie, dan tidak boleh ada perbezaan pendapat (ikhtilaf) di dalamnya.
Sekiranya ada pihak yang dirasakan telah terkeluar daripada akidah Islam, maka ia hendaklah dibuktikan dengan dalil yang jelas daripada Al-Quran dan As-Sunnah, di mahkamah. Jika terbukti mereka telah murtad/kafir, maka mereka hendaklah diminta untuk bertaubat dan kembali kepada Islam. Jika enggan, maka dihukum bunuh sesuai dengan ketetapan hadis..
Sesungguhnya sistem demokrasi pada hari ini telah terbukti membahayakan akidah umat Islam, terutama apabila persoalan akidah boleh diundi di Parlimen, termasuk oleh orang-orang kafir. Sedangkan persoalan akidah mahupun syariat adalah sangat penting, yang wajib dipegang dan dilaksanakan oleh setiap Muslim dan negara, berdasarkan Al-Quran dan As-Sunnah, bukannya berdasarkan kelulusan parlimen. Sungguh, umat ini sudah sangat memerlukan Negara Khilafah sebagai solusi yang hakiki, sebuah negara yang benar-benar menerapkan Al-Quran dan As-Sunnah ke atas rakyatnya, yang akan mencegah perpecahan dalam kalangan umat Islam, akibat perbalahan dan perdebatan mengenai Ilmu Kalam yang dimunculkan oleh kelompok Mutakallimin sejak sekian lama.
Abdul Hakim Othman
Jurucakap Rasmi Hizbut Tahrir Malaysia
Jumaat, 29 Rabiul Akhir 1446 H
01/11/2024 M
Ruj: HTM 1446 / 11
Press Release
Democracy Grants Man, Including Non-Muslims, the Power to Define and Determine Our Beliefs and Sects!
The recent proposal of the Mufti (Federal Territories) Bill 2024 has sparked intense debate across Malaysia. Since its first reading was approved in July, the Bill has moved forward, approaching its second and third readings before full parliamentary endorsement. The genesis of this Bill is rooted in the ongoing discourse around Ilm al-Kalam (Islamic Scholasticism), which has recently surged in Malaysia. It is concerning that, as Palestine faces dire hostilities from the Jews (La’natuLlah alaihim), some religious authorities and factions within Malaysia are engrossed in theological debates while lawmakers are in the process of approving related legislation.
The Mufti (Federal Territories) Bill 2024 carries significant weight, particularly as it seeks to legally define “Ahl As-Sunnah wa Al-Jamaah” and restrict its interpretation to specific theological frameworks. Specifically, it restricts the term to those who adhere to the Ash’ari and Maturidi schools in creed (Aqeedah), the Shafie School in jurisprudence (or, in limited cases, the Hanafi, Maliki, or Hanbali schools, or, what is determined by the Fatwa Committee), and Imam Junaid al-Baghdadi and Imam al-Ghazali in Sufism (Section 3). This provision suggests that those who differ from these specified doctrines could be deemed outside “Ahl As-Sunnah wa Al-Jamaah”—effectively classifying them as deviant.
The legal narrowing of “Ahl As-Sunnah wa Al-Jamaah” poses a serious threat to Muslim unity. It seems that the Religious Authority, being architects of this legislation, have overlooked lessons from past schisms, such as those fuelled by Ilm al-Kalam, as well as the controversial action of Caliph Al-Ma’mun, who imprisoned and persecuted Imam Ahmad for opposing the state-mandated theological doctrine. Such coercive measures only serve to entrench “authoritarianism” within religious governance.
This Bill’s underlying agenda appears to suppress any dissenting theological views. By codifying this matter, those in power have not only forced the people to hold a specific belief and sect, but also implicitly threatens to “penalize” those who diverge from it. Additionally, the Bill provides immunity from any legal action to the Mufti, Deputy Mufti, Faith Consultant, and related Committees (Section 32), thereby positioning them beyond the reach of legal accountability for what they have done within the scope of the Bill. Are they trying to position themselves as an elite group that is above the law, evading themselves from accountability of their misdeeds? This exceptionalism seems at odds with the principles of transparency and accountability, as indicated by the Prophet (saw) in a Hadith cautioning us against unequal implementation of justice between the inferior and superior.
Another concern is the arbitrary nature of some provisions, particularly those related to issuing Fatwas. While procedures exist for issuance of Fatwa (Section 10), but if the Fatwa Committee deems an individual or group to be outside “Ahl As-Sunnah wa Al-Jamaah” or classifies them as deviant, there is no requirement to get explanation or clarification (Tabayyun) with the affected parties. This unilateral authority to define and determine orthodoxy without listening to the parties concerned, will lead to undermining fairness and due process.
Furthermore, the issuance of Fatwas on Ahkam Ash-Shariah (divine rules) is constrained by (a provision of) adhering only to the Shafie School (Section 16). Exception is only given in a case where it contradicts the public interest, then other Schools can be referred to. Whereas, the very nature of Fatwa or Ahkam ash-Shariah demands that they be taken based on the strength of Daleel (evidence), rather than adherence to a single School. Scholars themselves have encouraged adherence to the strongest opinion, not confinement to one doctrine. Are architects of the Bill ignorant about these fundamental principles? Why do they seek to restrict Islam when Allah (swt) Himself made it expansive?
The broader and more concerning implication, however, lies within the democratic system itself, a system that allows humans—irrespective of faith or religion—to dictate religious doctrine or sect, upon us!! Through this system, the members of parliament, including non-Muslims, are effectively empowered, to influence and legislate what kind of stream of creed and sect that this Ummah must follow!! This is a fundamental flaw of democratic system in the eyes of Islam, where sovereignty rests with human beings, enabling them to legislate even on issues of creed and Shariah. Under this system, the members of parliament, regardless of religion, religious knowledge, the ignorant, or even the atheist one, hold the equal authority and right to vote, thus have the authority and right in shaping the beliefs and practices of every Muslim!!
Hizb ut Tahrir / Malaysia wishes to assert that the state should not enforce a specific theological framework or school upon its citizens. Belief and theological stance should be determined by Muslims themselves based on the strength of authoritative sources. Codifying specific doctrines as state policy risks limiting the religion of Islam itself. We would like to emphasize that the word creed (Aqeedah) attributed to certain Imams such as the “Ash’ari creed”, the “Maturidi creed”, the “Salafi creed”, the “Tahawi creed”, the “Wasatiyya creed” and so on, are in fact not accurate and misplaced, and there is confusion and division among Muslims. This is because the position of the Schools on issues related to creedal study is not the creed itself, but rather, the creed is the “Islamic creed” (“Al-Aqeedah Al-Islamiyyah”) established in the Shariah with definite evidences, and it is prohibited to have differences in it.
In cases where a group or individual is deemed deviant from Islamic belief, this must be substantiated with clear evidence from the Quran and Sunnah in a court of law. If proven to have apostatized, they must be asked and given the opportunity to repent; if they refuse, they would face the prescribed punishment in Islam – death.
The current democratic framework has repeatedly shown itself to be harmful to the faith, especially as it allows for religious doctrines to be voted upon, even by non-believers. Matters of Aqeedah and Shariah are fundamental; they should be upheld and implemented by Muslims and by state, according to the Quran and Sunnah, not subject to parliamentary approval. It is clear that the Ummah urgently needs a Khilafah (Caliphate) as a legitimate solution—a governance structure that implements the Quran and Sunnah on its people, preventing the divisions fostered by theological disagreements and debates opened by the Mutakallimin ever since.
Abdul Hakim Othman
Official Spokesperson of Hizb ut Tahrir
in Malaysia
Friday, 29th Rabi’ II 1446 AH
01/11/2024 CE
Ref: HTM 1446 / 11